Płytki ceramiczne - antypoślizgowe
W niewielkich pomieszczeniach, jeżeli podłoże jest równe i wypoziomowane, a wzór układanych płytek nie jest zbytnio skomplikowany, możemy płytki ułożyć samodzielnie. W przeciwnym wypadku ułożenie posadzki lepiej zlecić fachowcowi – przycinanie oraz przyklejanie na dużej płaszczyźnie jest pracochłonne i wymaga dużego doświadczenia. Do przyklejania płytek, jak i do ich cięcia, używane są określone narzędzia.
Płytki przytwierdza się do podłoża zaprawą klejową. Spoinowanie można rozpocząć dopiero po jej wyschnięciu. Jeśli użyto zwykłej zaprawy, trzeba zaczekać dwa dni, a jeśli szybkoschnącej, kilka godzin. Od prawidłowego zrobienia spoin uwarunkowane jest, czy płytki będą mogły się swobodnie deformować. Cienkie płytki, grubości 8-15 mm, można też przykleić na zaprawę klejową, pod warunkiem że podłoże jest bardzo równe.
Na oznaczenie parametrów antypoślizgowych używa się oznaczeń R9 – R13 (norma niemiecka). Często jednak wystarczy dopisek, że glazura jest antypoślizgowa. Symbol ten ważny jest w każdym pomieszczeniu narażonym na oddziaływanie wody i wilgoci. Antypoślizgowość zapewniają płytkom reliefy, czyli wypukłe dekory na całej powierzchni płytki, lub ryfle, wypukłe albo wklęsłe elementy prostoliniowe przy jednej krawędzi płytki. Oferowane są też płytki łazienkowe pokryte szkliwem antypoślizgowym albo impregnatem. Płytki ceramiczne kładzie się najczęściej w kuchniach i łazienkach, czyli tam, gdzie podłoga musi być wytrzymała na ścieranie i wilgoć. Często układa się je w korytarzach. Łatwo je utrzymać w czystości, ale trzeba pamiętać, że nie powinny być śliskie. Płytki mogą być przyklejone zarówno na nowym, jak i specjalnie przygotowanym, ale starym podłożu. Powierzchnia pod terakotę czy płytki musi zostać poddana wcześniejszej ocenie, choćby tylko domowym sposobem.
